​FLORENTIA IKONOMIDOU

DREAM PRINTS January 2003

Personal exhibition at Astra gallery

​

Preface of the exhibition catalog:

Chaos?

In the beggining was the Word

Then came the Scripts

Much later... the Personal Computer!

 It is commonly stated when proroguing an exhibition, That the displayed pieces represent continuity of former work. I could profess in a way the same, after I relate the chronicle of a conjuncture. A year ago I was asked by a friend  to create a toy, specifically a set of chess/ If my work at the university were not focused on new technologies, I would have never thought to store the chess figures I created at the bank memory of a computer. I would simply photograph my work and file the photos into an album. It so happened that the chess pieces were painted on both surfaces of a flat 12-mm thick piece of particleboard. That made the pieces ideal for scanning since the painted surfaces would snuggle the scanner’s flat glass bed. When I saw the colored scanned figures of the pieces on the screen I decided that I should buy a computer. It was a matter of intuition

The succession was rather pleasant. I would wake up in the morning and instead of retrieving to my studio’s den filled to the brim with materials and construction tools for painting and etching, I would sit home by my desk, next to the window and I; d commence work sipping my coffee. I’d turn on the switch that would reveal the magical screen. At this Point I might say that my current work become the continuation of the former, namely the ”toys’’ I would instruct the pieces to play my favorite works, the hunts of Gozzoli, or to form imaginary stain glass window compositions, tapestry themes, linear vases or lance fights with Uccello. It was the moment that I believed that this mean would offer me new possibility to relate the dream and to invent the forms that will express it. There wert moments of happiness.

Shortly the first clouds appear! The first prints did not satisfy the conscience of the field that I serve and love, that is etching. Inks would not fit well the paper’s surface and the paper seemed too shiny and cheap. It was time to look for paper and printer. Then, I made it! New enthusiasm, “look how nice this color prints’’ and my fingertips -clean from printing ink- would feel the grams of weight of the new paper. My latest discovery is a heavy 100% cotton paper on which my large sized work is printed.

I have used a combination of software in order to form, painterly draw and edit my pictures. I have consciously chosen not to work on the same theme with variations, as only to exploit the infinite possibilities which the nature of the computer offers. Of course the mean would oblige me to think differently, and the harmonization of the scanned forms with the drawing that resulted from my moused hand was a great design temptation. Each work produced in the same agony I experienced when I worked in painting and etching. In this way works were produced, others voluntarily, others through torture and others simply deleted before they were offered a second chance.

I do not know whether I managed to transfer the thrill that I received from this new to me experience. The transfer of thrill after all is the work of Art. Let my work speak…         

Χάος;

Εν αρχή ήν ο λόγος

Μετά ήρθαν οι γραφές 

Πολύ αργότερα... ο ηλεκτρονικός υπολογιστής!

Συνήθως όταν προλογίζει κανείς την καινούργια του έκθεση αναφέρει ότι αποτελεί συνέχεια της προηγούμενης ενότητας των έργων του. Το ίδιο θα μπορούσα κατά κάποιο τρόπο  να ισχυριστώ και εγώ, αφού σας αφηγηθώ προηγουμένως το ιστορικό μιας συγκυρίας. Πάει ένας χρόνος τώρα που μου ζητήθηκε να φτιάξω ένα παιχνίδι, ένα σκάκι συγκεκριμένα. Εάν η δουλειά μου στο πανεπιστήμιο δεν έδινε ιδιαίτερη έμφαση στις νέες τεχνολογίες, ποτέ δεν θα είχα σκεφτεί να αποθηκεύσω στη μνήμη ενός υπολογιστή, όλες τις φιγούρες που είχα φτιάξει για το σκάκι μου. Ως συνήθως θα φωτογράφιζα το έργο και τις φωτογραφίες θα τις αρχειοθετούσα σε ένα άλμπουμ. Έτυχε, όμως τα πιόνια να έχουν ζωγραφιστεί κι από τις δύο πλευρές ενός επίπεδου κομματιού ξύλου 12 χιλιοστών. Ήταν δηλαδή, ιδανική περίπτωση για σκανάρισμα, καθότι οι ζωγραφισμένες επιφάνειες εφάπτονταν του σκάνερ. Όταν είδα στην οθόνη τις σκαναρισμένες εικόνες από τα πιόνια, αποφάσισα να αγοράσω υπολογιστή. Ήταν θέμα διαίσθησης.

Η συνέχεια της διαδικασίας ήταν πολύ ευχάριστη. Ξυπνούσα τα πρωϊνά και αντί να καταφεύγω στο σπήλαιον του εργαστηρίου μου (γεμάτο ασφυκτικά από υλικά και εργαλεία κατασκευών, χαρακτικής και ζωγραφικής) καθόμουν στο γραφείο του σπιτιού μου, δίπλα στο παράθυρο και με έναν καφέ στο χέρι ξεκινούσα εργασία. Τσάφ, πατούσα το κουμπί και άνοιγε για μένα, η μαγική οθόνη! Με αυτήν την έννοια θα μπορούσα λοιπόν να ισχυριστώ ότι η τωρινή μου δουλειά είναι συνέχεια της προηγούμενης, ¨τα παιχνίδια¨. Έβαζα τα στρατιωτάκια μου να παίζουν αγαπημένα μου έργα, τα κυνήγια του Gozzoli, να σχηματίζουν υποθετικά βιτρώ, ταπισερί, βάζα γραμμικά, να κονταρομαχούν με τον Uccelo. Και τότε πίστεψα ότι το μέσο αυτό θα μου έδινε μια νέα δυνατότητα να αφηγηθώ το όνειρο και να επινοήσω μορφές που θα μπορούσαν να το εκφράζουν. Επρόκειτο για στιγμές ευτυχίας.

Σύντομα εμφανίστηκαν τα πρώτα σύννεφα. Tα αρχικά μου τυπώματα καθόλου δεν ικανοποίησαν την συνείδηση του χώρου, από τον οποίο προέρχομαι και αγαπώ, του χώρου της χαρακτικής. Τα μελάνια δεν ακουμπούσαν καλά την επιφάνεια του χαρτιού, έβρισκα το χαρτί πολύ γυαλιστερό ή ευτελές. Έπρεπε λοιπόν  να ψάξω για το κατάλληλο χαρτί, να βρω εκτυπωτή. Νομίζω πως τα κατάφερα. Νέοι ενθουσιασμοί, ¨κοίτα τι ωραία που γράφει το τάδε χρώμα¨ και οι άκρες των δακτύλων μου, καθαρές και όχι βαμμένες μελάνι, να ψηλαφίζουν το βάρος των γραμμαρίων του χαρτιού μου. Τελευταία μου ανακάλυψη ένα βαρύ χαρτί, 100% βαμβακερό, πάνω στο οποίο τύπωσα τα μεγάλα μου έργα.

Για να σχηματίσω, να σχεδιάσω χρωματικά και να επεξεργαστώ τις εικόνες μου χρησιμοποίησα ένα συνδυασμό προγραμμάτων. Επέλεξα συνειδητά, ωστόσο, να μην εκμεταλλευτώ τη δυνατότητα άπειρων παραλλαγών στο ίδιο θέμα που μου έδινε ο υπολογιστής. Το μέσον βέβαια, με υποχρέωνε να σκεφτώ διαφορετικά και ήταν μεγάλος σχεδιαστικός πειρασμός η εναρμόνιση των σκαναρισμένων μορφών με το σχέδιο που προέκυπτε από το ποντίκι που κρατούσα στο χέρι μου. Σε κάθε έργο ένοιωθα την ίδια αγωνία που περνούσα κάθε φορά που ζωγράφιζα και έκανα χαρακτική. Έτσι πραγματοποιήθηκαν έργα, άλλα αβίαστα και άλλα με ¨πόνο ψυχής¨, ενώ αρκετά τα έφαγε το σκοτάδι της οθόνης, χωρίς να τους δώσω δεύτερη επιλογή

Δεν ξέρω αν κατάφερα να σας μεταφέρω τη συγκίνηση που εισέπραξα από αυτή την καινούρια για μένα εμπειρία. Η μεταφορά συγκίνησης εξάλλου είναι ρόλος της τέχνης. Ας αναλάβουν τα έργα μου…

Ό